Tango jest nieustannie jedynym zwiodących tańców towarzyskich. Korzenie ma zarówno w argentyńskimBuenos Aires, jak i urugwajski Montevideo. Pod słowem tango kryjesię również rodzaj muzyki. Wyróżnia się kilka odmian tegotańca. Najpopularniejsze jest oczywiście tango argentyńskie, pozatym istnieje także tango amerykańskie, tango fińskie, tangomiędzynarodowe.

Tango argentyńskie znane jest zeswojej wielkiej zmysłowości. Tancerze tworzą ze sobą jedności,ich bliskość oraz emocje są podstawą tego tańca. Układ częstojest improwizacją, połączoną z grą aktorską. W ten sposóbtworzy się niezwykłe taneczne przestawienie w rytm specjalnie w tymcelu skomponowanej muzyki. Sam termin „tango” według definicji z1836 roku, oznaczał grupę Afrykańczyków tańczący przy muzyce,wystukiwanej na bębnach. Obecne znaczenie upowszechniło się wEuropie w pierwszej połowie XX wieku.

Tango zapoczątkowały inne tańcelatynoamerykańskie, przede wszystkim hiszpańska habanera iflamenco. Pojawiło się w Montevideo i Buenos Aires około 1900roku. Początkowo nowa technika cieszyły się uznaniem jedynie wtanich barach i agencjach towarzyskich. Z czasem jednak niespotykanadotąd bliskość między partnerami, doprowadziła do znacznegowzrostu popularności tanga.

Do Francji tango przywędrowało zasprawą argentyńskiego poety. Ricardo Güiraldes starał sięzaszczepić wśród innych miłość do tego tańca, lecz jego silnezabarwienie erotyczne, wywoływało niechęć u arystokracji. Wpozostałych państwach Europy tango również uznawane było zanieprzyzwoite. Potępiła je nawet stolica apostolska. Jednakwszelkie protesty jeszcze bardziej ciekawiły społeczeństwo, którecoraz bardziej przekonywało się do tanga.

Prawdziwa kariera argentyńskiego tańcarozpoczęła się jeszcze przez I Wojną Światową. W latachdwudziestych tango stało się symbolem wyzwolonych kobiet, któretak jak mężczyźni, mogły już publicznie palić papierosy,prowadzić samochód, a nawet nosić krótkie włosy. Jednak wkolejnych latach zainteresowanie tańcem podupadło na rzecz muzyki.Drugi etap rozwoju argentyńskiej techniki tanecznej rozpoczął sięw 1935 roku. Tango tańczono na różnorodnych imprezachrozrywkowych. Czas szalonych zabaw przerwał wybuch II wojnyświatowej.

Odbudowa po wojnie trwała wiele lat.Taniec nie cieszył się już taką popularnością jak kiedyś.Także tango przestało budzić zachwyt. Z czasem również rozwójtechnologiczny i elektrotechniczny wpłynął na zaprzestanietańczenia. Rozwijało się radio oraz telewizja, kuszączdecydowanie bardziej niż tango. A na dodatek w mediach propagowanabyła zdecydowanie bardziej muzyka.

Powrót tanga to rok 1983, kiedy totaniec stały się narodowym symbolem Argentyny. Zapanowała wówczaswielka moda na tango show. Lekcje pobierał każdy, już nie tylko wAmeryce Południowej, ale również w USA, Europie i Azji. Z czasemtango zostało uproszczone, by więcej osób miało możliwośćopanowania tego stylu. Obecnie tango znane jest na całym świeciejako namiętny taniec latino.

Kroki w tangu, który jest osiem,wykonywane są według określonych sekwencji. Tym, co wyróżnia tentaniec od innych jest cruzada, czyli krzyżyk. Ponadto tangoargentyńskie charakteryzuje się specyficznym sposobem zapraszaniapartnerki do tańca, zwanym cabeceo. Tancerz wykonuje określony ruchgłową, nawiązuje również silny kontakt wzrokowy, a porusza sięprzeciwnie do wskazówek zegara. Tango jest taneczną improwizacją,co daje możliwość stworzenie różnych układów do jednejmelodii. Najczęściej tańczy się, mając kontakt po prawejstronie, wraz z trzymanie w kształcie litery V.